İzleyiciler

6 Temmuz 2015 Pazartesi

KAĞITLAR HALA BEMBEYAZ





Hayallere kaldı dünya...
Ve hayaller ile aldandı insan.

Uykusuz geceler birbiri ardına
Ve sessizlik hep yanımda
Hani elimi uzatsam dokunsam hissedeceğim
İşte o kadar derinden hissediyorum.

Gitmek istiyor insan
Aslında sadece şikayet ettiği o sessizliğe hasret
Farkına bir varsa bir durup anlasa
Her şikayet ettiği onun bir gerçeği...

Kelimelere dökecek hissettiklerini
Şikayetini anlatacak belki
Mutluluğunu paylaşacak belki
Bu küçük dünyasında...

Bir sığınak onun için
En güvenli liman ve her zaman yanında
Sadece durup düşünmesi yetiyor
İşte o an kaçmış oluyor
Tüm bu dünyanın dertlerinden
Tüm acılarından
Tüm savaşlarından
Ve tüm kötülüklerinden
Ama farkında aslında
Sadece ayılma öncesi sarhoşluk
Veya sigara dumanı misali
Gelip gecici bir umut
Sigara dumanı gibi
Gelip gecici bir ara...

İşte bu neden ile elinde kalem ve kağıt
Kafasında bin bir türlü düşünce
Ve kocaman bir boşluk
Kağıt hala bembeyaz....


5 Temmuz 2015 Pazar

SESSİZLİĞE KONUŞMAK







Kelimeler yorgan döşek yatıyor
Susmuş bütün diller konuşmamaya yeminli

Nasıl da belli anlatmak istemiyor
Ama haksızda değil sanki anlamamaya yeminli

Duymaz olmuş artık sesleri
Görmez olmuş tüm bu gerçekleri

Bu şehri bakıp görmek istemiyor
Sadece kendisi varmış gibi

Bu kadar mı ucuz hayat ?
Ve bu kadar mı basit?

Nereye kadar bu egolar
Peki nerde bitecek bu yalnızlık

Uzun bir tren yolculuğu gibi
Ve hiç gelmeyen istasyonlar

Evet yorgan döşek yatıyor kelimeler
Bir bıkkınlık gelmiş dünyadan

Çok değişti diyorlar bak dinle
Neler neler anlatacaklar

Nerde kaldı o eski yaşamlar
Kıymetliydi o zaman konuşmalar

Ve ne kadar da zıt olsa düşünceler
Bir saygı bir itibar dört kesilirdi kulaklar

Daha özgünmüş cümleler
Ve daha güzelmiş diller

Özenti yok kirlenmek yok
Daha bir güzelmiş yaşam...


4 Temmuz 2015 Cumartesi

Hancı mı? Misafir mi ?





Küçük bir hikaye tadında hayat...
Ve sonsuz bir  rüya gibi.

Hayat, yaşam, ömür akıp giden zamana kafa tutamazlar... Gün gelir 20 lik delikanlı iken nasıl 70 lik dede olduk deriz gün gelir 20 lik kızlar 70 lik tonton nineler...

Hiç sonu yok gibi düşünürüz ama ne zaman ve nerede biteceğini bilmeyiz. Bugün mü yarın mı şu an mı ? Ne zaman ve nerede sonlanacak bilmeden yaşıyoruz.

Evet biz bunları düşünürken-düşünmezken bile zaman beklemiyor bizi... Daha dün 7 yaşında ilk okul heyecanını yaşamadık mı? Ya Üniversite yılları hani kendimizi özgür sandığımız ve gençliğimizin o en güzel zamanları dediğimiz yıllar...

Evet her anın tadını çıkarmalı,
Ama misafir olduğumuzu asla unutmamalı...

Biz bir handa duraksadık bekliyoruz. Ve günlük ihtiyaçlarımız için gerçek evimizde ki refahımız için yaşantımız için şimdi burada ekip biçiyoruz.

Evet  biz buranın güzelliklerini, nimetlerini hatta ışıltılı hayatını gösrüyoruz. Sanki bir rüya gibi değil mi?
Evet hep burada kalacakmışız gibiyiz değil mi?
Evet sadece burası için çalışıyoruz ve tüm enerjimizi gayretimizi burada harcıyoruz...

Ne kadar yazık bize....