ARKADAŞLIK

ARKADAŞLIK

Kalk dedi en yakın arkadaşı nereye gideceklerini söylemeden. Peşime takıl der gibi...
Hep beraber olduğu yan yana yürüdüğü kardeşi gibi güvendiği...
Öylece kapıyı çekip gittiler aklında düşünceler hiç dönmeyecek gibi...
Soğuktu hava rüzgar bile daha bir sertti sanki...
Dünya da mı düşman olmuştu artık ona bilemiyordu.
Ama daha düne kadar en sevilen en çok aranan insandı.
Olmadığı ortamlar neşesiz gelirdi arkadaşlarına hep davet edilir illa ki gelmesi istenirdi.
Olduğu ortamlar ise sıcacık sohbetler bol kahkahalar ve anlatılması uzun süren hikayelerle şenlenirdi.
Ama şimdi en yakın dostundan başka kim kalmıştı yanında.
Evet bir de telefonu,
Hala bir umut belki çalar diye...
Uzun uzun yürüdüler sessizce sonsuz gibi gelen sessizlikte.
Düşünüyordu neden belki de nedensizdi herşey
Bir hata yapmıştı ama oda bilmiyordu aslında biliyordu da neyse...
Bir başka zaman bir başka dünya sanki şimdi içinde olduğu...
Ah dedi içinden ah o eski günler...
Duymuştu sanki arkadaşı şöyle bir süzdü onu birşey söyleyecekti tam ama vazgeçti.
Nereye gittiğini bilmeden yürümek en güvendiği insanla beraber...
''Ben senin arkadaşın değil dostunum.'' dedi sonunda.
''Hep yanında olacak olan seni her daim kollayacak olanım.'' diye de ekledi.
Gülümsedi hafiften sevinmişti.
Çünkü biliyordu artık yalnız değildi. Ve hiçde olmayacaktı.