Belki de biraz ütopya biraz da grimsi...

Yine mutluluk... Ve yine hüzün.

Birbirine bağlı iki kardeş, ikiz gibi birbirlerini hisseden.

Birinin olduğu yerde diğeri önce gölge gibidir... Ve zamanla gösterir kendini.

İşte böyle bu düşüncelerle başladı hayata ve böyle yaşamayı istercesine.

Ne mutlu olayım ne de hüzünlü bizim ki bir orta yol olsun dedi.

Belki birazda grimsi bir hayat olsun istedi. Renksiz, ne beyaz ne de siyah.

Böyle baktı penceresinden ve böyle görmek istedi insanları.

Herkesi kendisi gibi düşünmeye davet etmek istedi olmaz mıydı? Ne vardı sanki düşüncelerinde sonuçta hayatımız gerçekten de biraz grimsi değil miydi ?

Ve böyle hayal etti bir an dünyayı, kesin cizgileri olmayan ve en önemlisi de, 


-Keskin düşünceleri olmayan insanlar...


Ve bir tebessüm oluştu dudaklarında gerçekten de ütopya diye düşündü.

Acaba dedi yanlış mı ?

Herkes farklı mı olmalı ya da farklı mı yaşamalı?

Ve bir anda hafızasında rengarenk bir çicek bahcesi belirdi.

Çeşit çeşit, renk renk çicekler...

Uzunu kısası boy boy ağaçlar.


-Kimisi yeşil ile dans ediyor kimisi maviye naz yapıyor.


Ve işte o bahçeye benzetti bir an insanları...

Rahatladı... Bİr oh çekti derinden belki de farklı olmak eşit değildi kötü olmaya...

Her fikirden her beldeden değişik insanlar...

Birbirinden farklı tecrübe birbirinden farklı bilgiler.


-Böyle daldı işte ufuğa... Çizgisi sonsuzlukla dans edene kadar da gözleriyle eşlik etti ona...